تحلیل دو رمانِ پرندة من و ماهی ها در شب می خوابند بر اساس مؤلّفه های نوشتار زنانه

با وجود تنوّعی که میان متون ادبیِ نویسندگان زن ایرانی در سال های پس از انقلاب به ویژه از دهۀ هفتاد تاکنون وجود دارد، در همۀ آنها حسّاسیّتی آشکار نسبت به مسائل زنان و روابط جنسیّتی دیده می شود. اغلب نویسندگان این آثار، با به کارگیری تکنیک‏ها و مؤلّفه‏های فرمی یکسان، اندیشه‏های مشترک خود دربارۀ زن ایرانی را مطرح کرده‏اند. پرندۀ من و ماهی ها در شب می خوابند، دو رمان خلق شده در دهۀ هشتاد، ازجملۀ این متون هستند و بررسی آنها می تواند ما را در شناخت بهتر تحوّلات ادبی در دهه های اخیر و جریان داستان‏نویسی در ایران یاری کند. پژوهش حاضر به تحلیل این رمان ها با توجّه به مؤلّفه های فرمی و مضمونیِ «نوشتار زنانه» اختصاص دارد. این بررسی نشان می‏دهد که در هر دو اثر، اندیشه های زنانه با بهره گیری از تمهیداتی مانند انتخاب راویان زن، روایت داستان در فضاهایی همچون خانه، آشپزخانه یا محفل زنانه، شخصیّت پردازی منفی مردان و نمایش گفتمان مخالف و نیز با تأکید بر مضامینی چون سلطۀ مردسالاری، جدایی عاطفی میان زن و مرد، تنهایی زنان و بی وفایی مردان مطرح شده است.